Azja to owoce. I to nie jest opinia – to fakt.
Pyszne, świeże, soczyste, niepowtarzalne. I co najciekawsze – nie nudzą się ani trochę, nawet gdy je się je codziennie przez długie miesiące azjatyckiej włóczęgi.
Są tak dobre, że zasługują na poemat, piosenkę albo… przynajmniej dobry artykuł. No to lecimy.
Durian – król Kampotu
Durian to owoc legenda. Czy jest smaczny? To kwestia gustu, a jak wiadomo, o gustach się nie dyskutuje. Czy jest poszukiwany i degustowany, choćby z czystej ciekawości? Tak, zdecydowanie!
W czym tkwi jego fenomen? W nieoczywistym smaku i bardzo, bardzo oczywistym aromacie. Ale od początku. Durian to owoc uprawiany w wielu miejscach Azji, ale tylko ten z Kampotu słynie z wyjątkowości i subtelności, której brakuje innym odmianom. Naszym zdaniem Kampot to mocno niedoceniana turystycznie część Kambodży. To wielkie niedopatrzenie, zważywszy, jak wiele dobrego i wspaniałego ten region ma do zaoferowania wszystkim, którzy chcą go odwiedzić.
My przyjechaliśmy, by w nim chwilę pomieszkać, i absolutnie nie żałujemy tej decyzji. Kampot nas zaczarował i oczarował. I dlatego uważamy, że warto oddać mu sprawiedliwość, opisując jego wspaniałości. A jest ich tu bardzo wiele, o czym będziemy pisać w kolejnych artykułach dotyczących: lasów namorzynowych, sadów mango, pól, na których uprawia się sól, i ukrytych przed okiem turysty świątyń.
„Kampot durian” – czyli NIE dla „podróbek”
Jedną z wizytówek Kampotu, obok najlepszego na świecie pieprzu, który właśnie tutaj rośnie, jest durian. Mówiąc prościej – Kampot słynie z uprawy tego owocu. I to tak skutecznie, że rząd Kambodży aktywnie pracuje nad wdrożeniem chronionej nazwy geograficznej (GI).
Dlaczego? Bo w opinii Khmerów smak duriana z Kampotu jest nie do podrobienia i zasługuje na wyróżnienie.
Jak smakuje durian z Kampotu?
Durian z Kampotu to nie byle jaki durian. Jego lokalna odmiana uchodzi za jedną z najdelikatniejszych i najbardziej „zbalansowanych” smakowo. Innymi słowy – da się go zjeść ze smakiem, a aromat nie urywa nosa.
Klimat Kampotu oraz żyzna gleba sprawiają, że owoce mają mniej intensywny zapach niż ich krewniacy z innych krajów. Miąższ jest kremowy, mniej włóknisty, a smak delikatnie maślano-słodki.
Tyle teorii, dostępnej wszędzie. W kwestii smaku zdania są bowiem podzielone. Nawet w tak małej grupie odbiorców jak Piotr i ja. Otóż mój mąż, po degustacji tego skomplikowanego w odbiorze owocu, twierdził, że smakowo „całkiem daje radę”. Ja – ledwo dając radę konsumować na bezdechu te kilka kawałków uznałam, że jedna degustacja w zupełności mi wystarczy. Skąd ta stanowczość? Już wyjaśniam…
Durian – owoc, który albo się kocha, albo nienawidzi
Ten owoc albo się kocha za kontrowersyjny smak i trudny do zniesienia zapach, albo… za to samo go nie znosi. To, co w wielu miejscach opisuje się jako „maślany smak migdałów z lekką nutką goryczki”, dla mnie było goryczą z dodatkiem mało świeżej cebulki.
A gdy do tego dołożymy woń psującego się mięsa, która pojawia się zawsze podczas otwierania duriana – mamy deser w stylu: „jest ryzyko, jest zabawa”. Jesz tu, a dzięki zapachowi o tym wiedzą nawet ludzie mieszkający dwie ulice dalej.
I właśnie dlatego sama zadowoliłam się jedną porcją i skupiłam się na owocach bardziej wdzięcznych zapachowo, jak mango czy rambutan.
Durian śmierdzi! To fakt, nie opinia
I to tak skutecznie, że w wielu miejscach w Azji zobaczyć można tabliczki zakazujące jego otwierania w miejscach publicznych. Nie wolno więc otwierać go w komunikacji publicznej, hotelach, na lotnisku, w szpitalach, bibliotekach. Dlaczego? Bo śmierdzi. I to zarówno długo, jak i intensywnie.
Woń duriana to zapach psującego się mięsa. Jest niebywale przykry i długotrwały. Pomieszczenia, w których ktoś odważył się otworzyć duriana, nie sposób wywietrzyć w ciągu jednego czy dwóch dni. Ta woń sprawia wrażenie, jakby wsiąkała w ściany, meble i odzież. To oczywiście przenośnia, ale fakt pozostaje faktem. Durian ma tak intensywną i przykrą woń, że za jego otworzenie w miejscu publicznym grozi kara pieniężna.
Co w durianie śmierdzi najbardziej?
Gotowy do spożycia miąższ. Choć i białe, otaczające go błonki potrafią „zrobić klimat”. UWAGA! Jeśli chcesz spróbować duriana, ale nie chcesz kupować całego owocu, możesz kupić już obraną porcję. Pakowana jest ona w szczelnie zamknięty woreczek lub stretch folię, by kupujący mógł dowieźć specjał do miejsca spożycia. Warto pamiętać, że durian ma wyjątkową woń. I zdecydowanie nie warto tej wiedzy lekceważyć.
Chcesz spróbować, jak smakuje durian? Zrób to, ale na świeżym powietrzu, a nie – w hotelowym pokoju. Dlaczego? Ponieważ w najlepszym wypadku skończy się to bólem głowy, w najgorszym – bólem głowy i karą finansową.
Jak wygląda durian? Ekstrawagancko 🙂
To owalny, średnio duży owoc pokryty twardą skórką z ostrymi kolcami. Jej kolor oscyluje między zielonym, żółtym a brązowawym. W Kambodży najczęściej spotykany jest zielony. Durian rośnie na rozłożystych, wysokich drzewach. Dojrzały owoc mierzy około 15-30 cm długości, a jego waga dochodzi do 3 kg. Na jednym drzewie rosnąć może nawet kilkadziesiąt owoców.
Po rozkrojeniu duriana (pamiętajcie, nie róbcie tego w domu!) zobaczyć można kilka komór, w których kryje się miąższ – otulony błonkami w odcieniach bieli i zieleni. Warto go wyłuskać ostrożnie – i zdecydowanie nie robić tego w zamkniętym pomieszczeniu!
Tak przygotowany owoc kładziemy na talerze. Voilà! Mamy prawdziwy azjatycki unikatowy deser.
Duriano-kult – czyli rondo z durianem
Khmerzy są przywiązani do duriana tak bardzo, że by to okazać, umiejscowili go nawet na swoim głównym rondzie. Jest gigantyczny i dumnie prezentuje swoje bogate wnętrze. Na szczęście wykonany jest z tworzywa, dzięki czemu może cieszyć oko, bez przykrych konsekwencji dla dróg oddechowych. I zdecydowanie warto go zobaczyć, nawet gdy się nie jest duriano-fanem. Ale jako że podróże kształcą, warto duriana spróbować. Choćby po to, by przekonać się, że raz wystarczy 🙂
Dodaj komentarz